„urodzeni z myszką w ręku”, którzy za kilka lat staną się uczniami
– ich sposób życia, komunikowania oraz wiedza o świecie
wiążą się nierozerwalnie z ekranem monitora i Internetem, który
stanowi nieskończoną przestrzeń informacji. Czy szkoła będzie
w stanie stworzyć dla nich na tyle atrakcyjne środowisko nauki,
aby chcieli się w nim zanurzyć tak, jak w świecie modelowanym
przez media społecznościowe, portale rozrywkowe i programy
komputerowe? Czy oni – cyfrowi tubylcy – znajdą w szkole możliwość
rozwijania swoich zainteresowań i pasji w sposób nowoczesny,
adekwatny do doświadczanego przez nich cywilizacyjnego
i mediamorficznego rozwoju? Nowoczesne koncepcje dydaktyczne
wskazują jako najbardziej efektywne te modele, w których
działania ucznia i nauczyciela równoważą się – przy kierowniczej
roli nauczyciela i aktywnym, samodzielnym udziale ucznia
– w przeciwieństwie do modeli tradycyjnej transmisji wiedzy,
z dominującą funkcją nauczyciela, oraz modeli przedkładających
swobodę działań uczących się nad rolę nauczyciela, ograniczającą
się wyłącznie do obserwacji.
Aby przestrzeń informacyjna stała się dla uczących źródłem
i inspiracją działań poznawczych, stanowiących podstawę procesu
kształcenia, trzeba zdefiniować ją jako alternatywne środowisko
w stosunku do tego, którego doświadczamy w rzeczywistości.
Przeniesienie pozytywnych zachowań w świat Internetu powinno
stać się podstawowym zadaniem pedagogicznym i edukacyjnym
ukierunkowującym przemiany sfery moralnej i aksjonormatywnej społeczeństwa.
